Amstel krijgt stem: dijkgedicht van Willem de Bruin waarschuwt voor stijgend water

Woorden zweven boven de rivier

Vanaf woensdag 5 november tot en met 11 november is elke avond het gedicht te zien boven de rivier de Amstel. Na zonsondergang wordt het gedicht geprojecteerd in een mistige nevel bij Amstelzijde 45 in Ouderkerk aan de Amstel. Een speciale projector laat de woorden van dichter Willem De Bruin verschijnen op een wand van waternevel. Het lijkt alsof het gedicht zweeft in de lucht, alsof de rivier zelf spreekt.

Arjan van Rijn, bestuurder bij het waterschap: ‘Sterke dijken zijn noodzakelijk voor onze veiligheid. En dat merken mensen in dit gebied. Hier werken we veel aan het versterken van die dijken. Met het gedicht van Willem de Bruin laten we de stem van het water horen. We laten zien dat zorg voor onze dijken van ons allemaal is. Toen, nu en in de toekomst.’

Bekijk de video op YouTube (U verlaat deze site)

500 jaar waterveiligheid in Amstelland

Op 27 september 1525 richtte keizer Karel V het Hoogheemraadschap Amstelland op. Dat was het begin van wat nu Waterschap Amstel, Gooi en Vecht is. Amstelland bestaat dit jaar 500 jaar. In dit jubileumjaar staat het waterschap stil bij het belang van sterke dijken en goed waterbeheer.

Het dijkgedicht vertelt over die lange geschiedenis en kijkt vooruit. Het water krijgt een stem: als beschermer, maar ook als waarschuwing. Het draagt stormen, maar waarschuwt oo kvoor de stijgende zeeën en hevige regen.

Willem de Bruin: ‘Al 5 eeuwen stroomt het water langs de dijken van Amstelland, zwijgend, maar vol verhalen. Met dit gedicht geef ik het water een stem. De Amstel heeft alles gezien: stormen, nieuwe steden, mensen die hier leven. Nu spreekt het water terug.’

Dijkgedicht 2025

Ik ben de stroom,
die eeuwenlang
het land bewaart.

Ik ben de oevers
waarin een verhaal rust,
dat ons allen verbindt.

Al vijf eeuwen lang:
daar
tussen mens en natuur
de beschermer

Ik hoor je stappen
op de muren van vertrouwen.
Huizen leunen op de schouders,
die gebruikt worden
om hen droog te houden.

Ik draag stormen,
ik koester boten,
en ik zwijg.

Regen valt,
in woede,
soms te veel tegelijk.

Zeeën stijgen
harder dan woorden.
Wie niet luistert
hoort straks alleen
het klotsen van spijt.

Ik ben de stem.
Ik ben het water.
Ik ben de spiegel van tijd.